تلفن را جواب میدهم.
آنسوی خط دوستی است که حال و روز بیماری را برایم شرح میدهد که برای مشکلش رقم بالایی را طلب کردهاند. بیمار بیمه شده یکی از سازمانهای بیمه گر است. اما همه آنچه که آن دوست شرح میدهد روایتی است از مکانیسمی خاص و نانوشته و هدفمند برای گسیل افراد دردمند به یک شبکه درمانی موازی درمان...
طرح تحول نظام سلامت با بلعش عظیم بودجه ها با این شعار در دستور کار قرار گرفت که هیچکس برای درمان دچار عذاب نشود. همه چیز بر روی کاغذ درست بود و باید کار میکرد، اما نخست: موضوع و مشکل Lagacy Systems یا سیستمهای فرسوده که بروزآوری آنها چه از جهت سخت افزاری و هم از بعد نرم افزاری و از همه مهمتر بتاویل نگارنده، مغز افزار، میبایست پیش از هرکاری صورت میگرفت، و در مرتبه بعد، ظاهر شدن موانع پیش بینی نشده ، در حال حاضر غولهای نافرمان چراغ جادویی هستند که وزیر بهداشت گمان میبرد با دست کشیدن بر کهنه چراغش میتواند نیروی عظیم را بخدمت بگیرد.
از موانع پیش بینی نشده مهم اما لحاظ نشده، میتوان به نادیده شدن بخش خصوصی اشاره کرد. هزاران پزشک و پرسنل حوزه درمان شاغل در بخش خصوصی، حداقل در ابتدا وبا اجرای این طرح از کار و معیشت باز مانده و سرمایه های عظیمی فشل شده اند. طراحان طرح میبایست با تمهیداتی مانند خرید خدمت، مشارکت با بخش خصوصی و در عوض تقویت سیستم بیمه ها و استفاده از مکانیسمهای کنترل بیمه ها که در همه جای دنیا مرسوم است، با کمی کارشناسی، متانت و خرد ورزی ، بجای تقابل با بخش بزرگی از سیستمهای درمانی به تعامل با این گروه میپرداختند.
دیر زمانی از اجرای طرح تحول نگذشته است. همین حالا زمزمه های برونسپاری خدمات و وظایف به بخشهای فرا سازمانی و خصوصی بگوش میرسد. و در آخرین سال دوام دولت، بحث در باره شکست این طرح آغاز شده است.
این طرح با همه نیک اندیشی نهفته در آن و آمال و آرزوهای بزرگش، تنها بدلیل عجله بانیانش برای ابراز وجود، با مسایلی دست به گریبان است که نمیتوان چندان به دوامش دلخوش بود.
